Λάθη

 

Έντυσα με ανείπωτο φως το είναι μου

και ταξιδεύει αμφίρροπα,

χωρίς να ξέρω το «γιατί;»

σε ηλιόλουστες, λησμονημένες εποχές.

 

Αδαμαντοκόλλητα πετράδια τα λάθη,

ματώνουν στο ολοπόρφυρο

του έρωτος άγγιγμα

την παρθενική μας σάρκα.

 

Λάθη, ταπεινές μου εικόνες,

λευκά περιστέρια που κουρνιάσατε,

_σαν άστεγη αγάπη_

μυστικά και αθόρυβα…

σαν άφωνη δέηση στα βάθη της καρδιάς.

 

Μωρός ονειροπόλος ικέτευσα τα λάθη μου,

να μετακληθεί εντός μου

τ’ έρωτος το φως, κι ας χυθώ ως μύρο

στο λαβωμένο θυμιατήρι της ψυχής.

Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα,

πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα....