Εκέκραξα

 

Αγκαλιασμένοι στην εχθρική ερημιά

της ελπίδας ανέβλυζε ακοίμητη

η εγρήγορση του πόθου.

Στο ανέκκλητο τίμημα της κραυγής μου

ζητούσα έλεος, να αναπαυθώ στη δυνατή

των θνητών ευτυχία.

Τι ταπείνωση Θεέ μου!

Στο απρόβλεπτο εκέκραξα…

στου αγνώστου αδικαίωτου

τη δόξα να γίνω φως.

 

Στο λάβρο ηλιοκαμίνι της ζωής

-σαν ταξιδιάρικα πουλιά-

ίσκιους κυνηγούμε.

 

Βραδιάζει και τούτος ο αγέρας

καθορίζει το πεπρωμένο,

αντιχορεύει μ’ ανήκουστη ορμή,

στον όμπρο τ’ ουρανού ψυχές ροδοποτίζει.

Εκέκραξα ειρηνικά στην αγκαλιά τ’ ανέμου

και δείπνησα δροσοβόλο, ολάσπρο περιστέρι,

αρματωμένο έρωτα,

να ξεδιψάσω το πορφυρό εικόνισμα

του πόθου το μεθύσι.

 

 

 

 

 

 

π. Φ.Δ. 15/10/2023