Απωθημένο

 

Όταν η πόλη στοχαστικά κοιμάται,

σκορπώ στη νύχτα την μοναξιά μου,

εφταδιπλώνω τις σκέψεις μου…

στην απουσία της θαμπής σου μνήμης

ανθίζουν λευκά τριαντάφυλλα

και στην άσπιλη ψυχή μου

 ηχεί η σιωπή!

 

Και συλλογιέμαι:

 θα ‘ρθει μια νύχτα όλβια,

 απ’ της αιχμαλωσίας μου την σιωπή

να κλείσω την πληγή,

 να λυτρωθώ, και πριν χαράξει,

 με περηφάνια να υψωθώ.

 

Όταν η πόλη κοιμάται,

 μας σαβανώνει σιωπηλά

η άρρητη σιωπή της αιωνιότητας

 

Απωθημένη ζωή,

 κατάβαθα προσμένω μια δέσμη εικόνων

στα ερειπωμένα μονοπάτια της μνήμης μου,

αλλοίμονο, μ’ ανήκουστη ορμή,

 την πείνα της αγάπης μου

 να σβήσει  η σιωπή!