Αβεβαιότητα

 

 

Περιζωσμένοι το φόβο της αβεβαιότητας

και μέσα στην ταραγμένη ζωή

που μας εκλιπαρεί με τρομαγμένα μάτια,

δωροδοκούμε υποσχέσεις

εν αναμονή του απευκταίου!

Κρυφός σπαραγμός ο χρόνος μας

πάνω απ’ την άβυσσο της αφαιρετικής σκέψης

τροφοδοτεί αδιάκοπα μια γεύση του θανάτου.

 

Νιώθω μοναχικός ποιητής του βιωμένου χρόνου,

που περισσεύει μέσα μου η μνήμη.

Στην υποστασιακή διάσταση του βάθους μου

νιώθω λαφυραγωγημένος άγγελος

σε φθαρμένο ανθρώπινο σώμα.

 

Απογυμνωτικός ο χρόνος,- έστω για λίγο-.

στην αναζήτηση της χαμένης αιωνιότητάς μας

χτίζουμε την ευτυχία μας στα θεμέλια της δυστυχίας.

Αγγελιοφόροι από έναν άλλο κόσμο

και ως εσταυρωμένοι της υπέρβασης

θα γίνουμε πρόγονοι του μέλλοντος.

Οδοιπόροι προκαθορισμένης τροχιάς

ταξιδεύουν αδέσμευτες οι ψυχές μας…

 

 

π. Φ.Δ. 10/11/2023

Ευγνώμων

Ευγνωμονώ τις ελλείψεις μου...

ό,τι μου λείπει με προστατεύει

από κείνο που θα χάσω!

Όλες οι ικανότητές μου που ξεράθηκαν

στο αφρόντιστο χωράφι της ζωής,

με προφυλάσσουν από άχρηστες, ανούσιες.

κινήσεις στο κενό.

 

Ό,τι μου λείπει με διδάσκει,

ό,τι μου ’χει απομείνει,

μ’ αποπροσανατολίζει,

γιατί μου προβάλλει εικόνες απ’ το παρελθόν

σαν να ’ταν υποσχέσεις για το μέλλον.

Δεν μπορώ, δεν τολμώ

ούτ’ έναν άγγελο περαστικό να φανταστώ

γιατί εγώ, σ’ άλλον πλανήτη

χωρίς αγγέλους κατεβαίνω.

 

Η αγάπη, από λαχτάρα που ήταν

έγινε αγνή της παρθενιάς μου ταπεινοσύνη,

μαζί γευόμαστε τη μελαγχολία του Χρόνου.

Στέρησέ με –παρακαλώ το Άγνωστο–

στέρησέ με κι άλλο της ψυχής το γλυκόγελο,

ώσπου οι φόβοι μου γίνουν σώμα

για να επιζήσω…

 

 π Φ.Δ. 02/11/2023

 

Αλαργευτής του έρωτα

 

Μίσεψα απόψε τον πόνο του έρωτα,

όμοιος επαναστάτης άνεργος

στέγνωσα τις μνήμες μου στο σκοτάδι!

Ολιγόπιστος…

Καταβροχθίζω τα μυστικά

στους ουρανούς της οικουμένης

και οι μνήμες μου βυθίζονται

 σε υπερπόντιο χάος.

 

Πλαγιάζουν ανύχτωτα τα βλέφαρά μου

 σαν μετανάστης αναχωρητής,

σαν αγρυπνία στην έρημο

λαμπυρίζουν οξειδωμένες οι αμαρτίες μου!

 

 Αλαργευτής του έρωτα

προσμένοντας την γέννηση

 περιπλανούμαι στην αγκαλιά του φθινοπώρου.

Ξεπνοϊσμένος εραστής της ποίησης

εγώ μονάχος μου θ’ ανοίγω δρόμους…

 

 

π. Φ.Δ. 22/10/2023

 

 

 

 

Απωθημένο

 

Όταν η πόλη στοχαστικά κοιμάται,

σκορπώ στη νύχτα την μοναξιά μου,

εφταδιπλώνω τις σκέψεις μου…

στην απουσία της θαμπής σου μνήμης

ανθίζουν λευκά τριαντάφυλλα

και στην άσπιλη ψυχή μου

 ηχεί η σιωπή!

 

Και συλλογιέμαι:

 θα ‘ρθει μια νύχτα όλβια,

 απ’ της αιχμαλωσίας μου την σιωπή

να κλείσω την πληγή,

 να λυτρωθώ, και πριν χαράξει,

 με περηφάνια να υψωθώ.

 

Όταν η πόλη κοιμάται,

 μας σαβανώνει σιωπηλά

η άρρητη σιωπή της αιωνιότητας

 

Απωθημένη ζωή,

 κατάβαθα προσμένω μια δέσμη εικόνων

στα ερειπωμένα μονοπάτια της μνήμης μου,

αλλοίμονο, μ’ ανήκουστη ορμή,

 την πείνα της αγάπης μου

 να σβήσει  η σιωπή!