Ψάξε με

 Πέρα μακριά σε αιμόφυρτες ανατολές
ξυπνούν ελπίδες και προσμένουν
ξένες αγκαλιές!
Εγώ είμαι ποιητής της λησμονιάς,
με ηδονίζει η φθορά, γιατί αυτή με θρέφει,
 μου τρώει σκέψεις απ’ το μυαλό
 και με ξαναζωντανεύει!
Θα πάρω το χρώμα της ανατολής,
 αστείρευτος μες το κενό
να βάψω λευκές σελίδες…
Ψάξε με,
να ζωντανέψει η ποίηση
 στο περιθώριο των γραμμών
 που ακόμη δεν έχω γράψει.
Ψάξε με, δεν έχω πλέον τόπο!
 Όταν για ελπίδες γράφω συχνά,
 μόνο ένα πράγμα μ’ ανησυχεί
ο φόβος της ελπίδας!