Διεστώτα

 Σταυρώνομαι κι εγώ αυτή τη μέρα.
 Ανοίγω τα χέρια μου και γίνομαι Σταυρός,
 τα προεκτείνω να αγκαλιάσω τα διεστώτα!
Τινάζω τα δάχτυλά μου φοβούμενος την έκπτωση
 και βάφω με το αίμα μου την ανατολή
που δύουν οι υποσχέσεις!
Θωρώ το κορμί μου που σηκώνει τον δικό του Σταυρό,
 άχρωμο σαν ασπρόμαυρη φωτογραφία
 και ντρέπομαι να μιλήσω, ‘η κάτι να απαιτήσω,
ασυνεχείς στιγμή η συνύπαρξή μας
 σ’ έναν ανυπόφορο κόσμο,
υπέρβαση στο ασυμβίβαστο.
Κουβαλώντας τον δικό μου Σταυρό,
για όλα αναρωτιέμαι:
 Πού πήγαν οι φίλοι που μας ραντίζουνε θάνατο;
 Πού πηγαίνουν τόσοι ανεκπλήρωτοι έρωτες;
Που στέκουν οι αγάπες που μείναν στις υποσχέσεις;
Πού ταξιδεύουν τα χιλιάδες ‘’σ’ αγαπώ’’ που γίναν μίση;
 Που καταχωνιάζονται τα όνειρα που σβήνουν;
Ίσως ταξιδεύουν στην αμαξοστοιχία των αιώνων
για να συναντήσουν τον δικό τους παράδεισο.
Κι αν δεν υπάρχει γι’ αυτά παράδεισος;
Αλλοίμονό μας!
Θα μας καρτερούν μαινόμενα στην αρχή του τέλους!
Βασανιστικό πάθος ο πόθος της προσμονής
 σαν ξύλινος Σταυρός στις δικέ μας πλάτες!