Αντέχω

 Εγώ, ζωή μου, γεννήθηκα ορφανός,
 με θήλασαν ξένα στήθη!
Την γέννησή μου,
την στιγμάτισε η φθορά
που πνίγεται στον χρόνο!
Εγώ, χρόνε, δεν σε προκαλώ,
 αντέχω και στα τίποτα,
 μα, αν τύχει ποτέ και με συναντήσεις,
 να με ακουμπήσεις στην πλευρά της ζωής,
 εγώ αντέχω τον πόνο στη χαρά της ψυχής!
Αντέχω, σε έναν κόσμο ουδέτερο
και το ότι ζω, είναι χαρά.
Το ότι δεν μπορώ να εκφραστώ
ελεύθερα στην χαρά,
 ε. αυτό είναι ο πόνος!
Νοιώθω ευγνώμων στη χαρά
που μου ‘φερε ο χρόνος.
 Αντέχω…
 Ξεριζωμένος ποιητής σε κόσμο ηττημένο
 ξόδεψα τις αξίες μου
 -σε πληρωμένες αγρυπνίες-
άπειρων προσευχών!
Ίσκιος ονείρων η ζωή βαραίνει πια
 και… χάνεται στο χρόνο…!