Και τι μου λείπει;

 Μου λείπει αυτό το ‘χτες,
 που ντύθηκε τις μνήμες
 και περπατάει ανάποδα
 σε διψασμένο χρόνο.
Παρόλο που φοβάμαι,
ανασαλεύομαι,
 θαρρείς το σήμερα ακουμπά
 σε ματωμένη λόγχη!
Στο πρόσταγμα των χρόνων
 λημέριασε η σκέψη μου
σε φωτεινά υπόγεια.
Δεν το μπορώ το σήμερα,
 ό,τι αγάπησα και μίσησα,
 γίνηκε εικόνα βυζαντινή
 σε ξεχασμένο τοίχο!
Στο έωλο παράθυρο του χρόνου
 οι άνθρωποι μοιάζουν πουλιά
αποδημητικά που τους φοβίζει ο δρόμος.
 Δυο νοσταλγίες ειν’ η ζωή
που η μια ξώμεινε πίσω,
εγώ κρατώ τη δεύτερη
 να βλέπω τι μου λείπει.
 Και τι μου λείπει;
Μια Ανάσταση σαν αστραπή,
κόκκινη σαν το αίμα…
κι ύστερα;
Ας νοσταλγώ πάλι το ‘χτες!