Αηδόνι της σιωπής

 Πιάσε την καρδιά μου
 αηδόνι του Θεού,
φτερούγισε μαζί μου χαρούμενο.
Κάποτε με πήρες στην αγκαλιά σου
χωρίς φωνή, με μάτια κλειστά,
 σπαραχτικά το σ’ αγαπώ να νοιώσω!

 Τα λόγια που δεν είπαμε κρατώ
 καρπό αθανασίας,
μη φεύγεις!
 Ακούω τούτη τη στιγμή τα λόγια,
 που πέρασαν μπροστά μου.

 Σταυρώνομαι απόψε,
στο όνομα της άσπιλης αγάπης !
Κοιτώ ψηλά να ξεχαστώ
στο συναρπαστικό κόσμο των αναμνήσεων
 κι εσύ, καταδίκασες την καρδιά μου
 να θυμάται τη νύχτα αυτή,
αηδόνι της σιωπής!

Φως στο σκοτάδι

 Απόψε ονειρεύτηκα στο φως πως περπατούσα,
 η σκέψη μου λευκό χαρτί τον πόνο μου ξεχνούσα.
Πορεύτηκα στην αρετή και την ευδαιμονία,
λησμόνησα τα πάθη μου και την ακολασία!

Ένοιωσα μέσα μου το φως, χωρίς να είμαι ο ίδιος,
 Ονειρωδώς φωτίστηκα -το όνειρό μου ήλιος!
 Η μυρωμένη μου χαρά σκιά μες το σκοτάδι,
τον πόνο μου φυγάδευσε κρυφά αυτό το βράδυ.

 Αυτό το φως υψώνεται βαθιά μες το σκοτάδι,
 είν’ άγγελος εξ ουρανού ή ειν’ η μορφή της πάλι;
Ύποπτο μου φαίνεται· πρέπει να αποφασίσω:
λόγια αγάπης να του πω ή να το προσκυνήσω;

 Όλος ο κόσμος μου το φως - κρυφή επιθυμία.
Ψευδαίσθηση η προσμονή μα και η παραμυθία.
Μπορώ θαυμάσια να αγαπώ το απόλυτο σκοτάδι,
 να καρτερώ τις νύχτες μου, το φως της να με πάρει!

Διερχόμενες σκέψεις

 Ώρες ώρες μού μαστιγώνουν το μυαλό
 τα πορφυρά αντιφεγγίσματα των σκέψεών μου.
Στοχαστικά τα βράδια μου κυλούν στα χρόνια,
 που η ανάσα μου αλώνιζε τα χαϊδεμένα λόγια.

 Κάθε που η ψυχή μου πισωδρομεί στα περασμένα,
γυμνώνω ό,τι αγάπησα κι η μοναξιά μου τόπος.
Κοχλάζουν μέσα μου τα λόγια που μ’ αγάπησαν,
 σωπαίνω, τρέμοντας, γαληνεμένη η κραυγή
 κι οι σκέψεις μου με πλημμυρίζουν φλόγες!

 Άδειασα στις σκέψεις μου, κι η φοβερή βουή τους
φαντάζει όνειρο ξωτικό στο μανιασμένο τώρα.
 Σε ποιόν χρόνο άραγε να ζει το τώρα;
Ερήμωση στις σκέψεις μου
 κι η λάμψη τους τυφλωτικό σκοτάδι!

«Ούτος ουδέν άτοπον έπραξεν».

 Και συ Απρίλη που ευλογήθηκες,
της άνοιξης τα άνθη να κρατάς,
στη μυρωμένη φύση σου
 χρέος ιερό, τριαντάφυλλα λευκά,
την Άγια κεφαλή να στεφανώσεις.
Τώρα που η ομορφιά βασίλεψε
 στο ξύλο κρεμασμένη και μονάχη
 αντ’ αυτού, ακάνθινο στεφάνι τη φασκιώνεις,
την πύρινη τροχιά της τη ματώνεις!
 Σωματικά πληγώθηκες, εσταυρωμένη αγάπη.
 Θεριεύει μέσα μας η χαρά και η θερμή μας πίστη,
παρηγοριά του καθενός στον πόνο και στη λύπη,
σαν του ληστή στα δεξιά που η θύρα του ανοίχθει!
 Και αν η λόγχη δυνατά τρύπησε τα πλευρά Σου,
 εξήλθε αίμα και νερό απ’ την αγνή καρδιά Σου!
Υπόσχεση παντοτινή, αλλιώτικη εξουσία,
η πεμπτουσία της ζωής, αγάπη αιωνία!

Αόρατη παρουσία

 Χαμένος στην άβυσσο του ονείρου μου,
τρεμάμενος, έψαχνα να βρω τον δικό μου παράδεισο.
Μετέωρος αναζητούσα στη βαθειά σκοτεινιά
 την απουσία του γαλήνιου φωτός.
Νοιώθοντας την πνοή μου να σβήνει και να χάνεται,
η ψυχή μου θρηνωδούσα ικέτευσε,
να βυθιστεί στην απεραντοσύνη της αγάπης Σου!
Σε αναζήτησα, και Συ, μου εμπιστεύθηκες
τη δική Σου αγκαλιά, που οδηγεί στην αιωνιότητα!
 Μεταμορφωμένος ικέτης σταθερά περπατώ,
 ντυμένος τη φωτιά της αγάπης Σου!
Κι αν τα όνειρά μου πάλι προβάλλουν σκοτεινά,
 η αόρατη παρουσία Σου φωτίζει τα πάντα!
 Δε με τρομάζουν οι νύχτες.
Δε με φοβίζει η άβυσσος.
 Στέκομαι εδώ, το φως Σου κοιτώ!