Εκφυλισμένη αυταπάτη

Και πίστευα πως έχω χρέος ιερό
τον τόπο που με θρέφει να προσκυνώ,
μα, εγώ θρέφω τούτο τον τόπο
με τις σάρκες της ψυχής μου.
Λανθασμένη ευλάβεια
στον αναστεναγμό της εγρήγορσης,
της εκφυλισμένης αυταπάτης
που λεηλατεί τα αδιέξοδα.
Το να απουσιάζεις απ’ την ζωή σου
είν’ το εδώ μικρογραφία θανάτου!
Η αναμονή μου είν’ αμαρτία που με λερώνει
και μ’ οδηγεί στο πουθενά!
Τόσα αδιέξοδα γίνανε δώρα
δράση στον πόλεμό μου
που με φίλεψαν μολυσμένη διάρκεια!
Χαρίζομαι καταστροφή στον όλεθρο,
γκρεμίζομαι κάποιες νύχτες μοναχικές
και με διακριτική σεμνότητα
μου χαρίζω την αιωνιότητα!

Μια λέξη

Ανάλαφρα κυμάτισε η ανάσα μου
την τελευταία προσευχή
κι ο αγέρας την παρέσυρε
σε άϊσκιο ουρανό.
Ήταν μια λέξη αυτή η προσευχή,
μια λέξη απ’ το παρελθόν
που μου σιγόκαιγε τα χείλη,
μια λέξη που απ’ τ’ ατέρμονο παρόν
εκύλισε στης σιγαλιάς το μέλλον!
Μυρώνει τα χείλη μου τούτη η λέξη,
σαν νέκταρ θεϊκό,
και κάθε που η ανάσα μου την ακουμπά,
φωτίζει της ψυχής μου την σκοτεινιά.
Αχ αυτή η λέξη!
Λάμπει σαν φάρος στην μνήμη μου
και με ξαναγεννά.
Νιώθω να λάμπω σαν φωτοστέφανο
σε τοίχο έρημης εκκλησιάς!
Την είπαν ύμνο σε βίβλο ιερό
και έχυσαν το αίμα τους οι Μάρτυρες για δαύτη!
Είναι μια λέξη μοναδική
που κάρφωσε τον αναμάρτητο σε φοβερό σταυρό.
Είναι μια λέξη που μου αρμόζει, νομίζω,
είναι μια λέξη που αντηχεί στον ουρανό
είναι μια λέξη…
ΑΓΑΠΩ!

Ξενιτιά

Η μόνη παρηγοριά στα όνειρά μου
τις νύχτες που οι πληγές μου κοιμούνται,
για ό,τι μ’ αγάπησε, τα αναπάντητα «γιατί»,
γιατί να σε επιλέξω;

Και τα θυμάμαι ακόμη, κι είναι στην μνήμη μου
σαν γράμμα ξεχασμένο, κιτρινισμένο.
Θυμάμαι, μου χάραξαν δρόμο στη ζωή
και μ’ έφερε κοντά σου.
Νιώθω σταματημένο το χρόνο να μου βαραίνει τους ώμους.
Με έχεις κουράσει και ψάχνω την ίδια μου την ζωή
στα σκοτάδια της παγωμένης χαράς.
Δεν θέλω να υπάρχεις! Κι όμως,
σε νιώθω αγκάθινο στεφάνη πλασματικής αγάπης!
Πέρασε χρόνος ικανός δολοφονώντας ελπίδες
τις νύχτες που ’χα προσκέφαλο
-τον κιτρινισμένο απ’ τον καπνό των τσιγάρων-
τοίχο στην κάμαρή μου.

Με ρήμαξε τούτη η ξενιτιά, γέρασε το μυαλό μου!
Στις ανάσες της μοναξιάς μου
φλερτάρω την αποτυχία της ζωής
για να πετύχω τη ζωή που μου ’κλεψες…

Κληρονομιά

Ακροβατώ στην κόψη των λέξεων
-κληροδοτήματα στην ανθρωπότητα-
και με μεθά η νικοτίνη που έχουν εμποτισθεί.
Με πνίγει ο καπνός των τσιγάρων
μα ειν’ συντροφιά μου στην κάμαρά μου.
Φτερουγίζουν οι λέξεις, ελευθερία ζητούν
και 'γω, ανήμπορος να πετάξω
πρέπει να βιαστώ, πρέπει να γράψω,
να τις αφήσω κληρονομιά.

Οφείλω έναν ύμνο για τα γραφόμενά μου,
να αναστήσει εμένα όταν χαθώ!
« Άγνωστος καλλιτέχνης», θα πουν…
«τον παρέσυρε η παρακμή του πλήθους…»
Κληρονομιά μου στο επέκεινα
θα μοιάζουν οι στοίχοι μου
ύμνος στην ανυπαρξία.
Τι ειρωνεία,
να είμαι ευλογημένος στην καταδίκη μου!

Κάθαρση

Αδειάζω τις μουτζούρες του μυαλού μου,
αποδεσμεύω ενοχές, μα πάλι κάτι μένει.
Πεισματάρικα τούτα τα λόγια,
βουλιάζουν μέσα μου να καθαρθούν.
Βαρέθηκα όλα τούτα τ’ αδύναμα,
τα σκοτεινά πρωινά τ’ ασήμαντα ,
που μου αιχμαλωτίζουν το « τίποτα»,
των πράξεών μου το «ποτέ».
Κι είν’ το μυαλό μου ολόγυμνο,
μουτζουρωμένο κάλπικες ενοχές
που ανάβει μέσα του ακόμη η φωτιά
που καίει τις θύμησές μου!
Μνήμη θανάτου σε μαύρο φόντο
κάτω από καπνισμένες τοιχογραφίες
τα κρίματά μου ζητούν την εξιλέωση!
Έκθαμβα απομεινάρια τούτες οι ενοχές,
στις αγρυπνίες της ζωής
ζητούν την κάθαρσή τους. .

Εφύμνια, πριν την μετάβαση

Χρόνια τώρα ζω στα στενά όρια της φυλακής μου!
Ακονισμένα μαχαίρια τα χρόνια μου,
σε ξένο τόπο νιώθω ξένος.
Μονολογούσα στον εαυτό μου
-χωρίς σκοπό- να νοιώσει τον κόσμο,
να τον ακουμπήσει, να τον κρατήσει…
μα ο κόσμος άκοσμος, μοναχικός,
βυθισμένος στο έρεβος της ανυπαρξίας του…
Κι έμεινα εδώ, στα χρόνια που πέρασαν,
αφοσιωμένος για τους άλλους να ζήσω.
Δίχως αέρα ανάσαινα τη ζωή,
κοιτούσα εμένα στα μάτια
και δεν έβλεπα την ψυχή μου να σφαγιάζεται!
Πότε κλαίω, πότε θυμώνω με τον εαυτό μου
και σπάνια λυπάμαι για μένα.
Λυπάμαι τους άλλους που δεν υπήρξαν ποτέ.
Χάθηκαν στην μετάβαση,
εκφυλίστηκαν σε ελεύθερα ψεύδη
για να γιατρέψουν τον πόνο.
Νεοφώτιστοι στην ακόρεστη μοναξιά τους,
προβάλλουν εφύμνια ελπίδα…
μετάβαση,
στον αναστεναγμό της ρουτίνας
στο είναι της ηδονής,
στο τέλος του άγνωστου!

Σιωπή…

. Πάει καιρός που σταμάτησα
να μετράω σιωπές,
εξάλλου όλη μου η ζωή είναι μια σιωπή!
Η σιωπή περιέχει υλοποιημένες σκέψεις,
κάλπικες γνώσεις που αγνοούμε
επικαλυμμένες αλήθειες
χαραγμένες σε Βίβλο Ιερή!
Μετρώ τις στιγμές που σιώπησα…
Μα, πάντα σιωπούσε η καρδιά μου
όταν στο βάθος της βούλιαζαν
ακατέργαστα λόγια της γυμνωμένη αλήθεια!
Ψάχνω πάντα κάτι να πω που θα ’ναι
πιο ώριμο απ’ τη σιωπή!
Ένθεος εραστής του μυστηρίου
ακολουθώ πειθήνια το ηχόχρωμα
που ματώνει τα χείλη μου πριν μιλήσουν.
Αντιδονεί τη σάρκα μου ο ήχος της σιωπής,
τα νεκρωμένα λόγια μου βροντοχτυπούν,
μεθούν και χάνονται να ακουσθούν
στο αμίλητο μνημείο της σιωπής!