Απωθημένο

 

Όταν η πόλη στοχαστικά κοιμάται,

σκορπώ στη νύχτα την μοναξιά μου,

εφταδιπλώνω τις σκέψεις μου…

στην απουσία της θαμπής σου μνήμης

ανθίζουν λευκά τριαντάφυλλα

και στην άσπιλη ψυχή μου

 ηχεί η σιωπή!

 

Και συλλογιέμαι:

 θα ‘ρθει μια νύχτα όλβια,

 απ’ της αιχμαλωσίας μου την σιωπή

να κλείσω την πληγή,

 να λυτρωθώ, και πριν χαράξει,

 με περηφάνια να υψωθώ.

 

Όταν η πόλη κοιμάται,

 μας σαβανώνει σιωπηλά

η άρρητη σιωπή της αιωνιότητας

 

Απωθημένη ζωή,

 κατάβαθα προσμένω μια δέσμη εικόνων

στα ερειπωμένα μονοπάτια της μνήμης μου,

αλλοίμονο, μ’ ανήκουστη ορμή,

 την πείνα της αγάπης μου

 να σβήσει  η σιωπή!

 

 

Μη μ’ αγγίζεις…

 

Τρέμω, απ’ τις παλάμες του Θεού

δανείστηκα ένα δάκρυ,

θρύμμα στις άφθαρτες πληγές

και το κρατώ στα χέρια μου,

στοιχειό μες την ψυχή μου.

Μη μ’ αγγίζεις,

 

Στη γη διαβαίνω διάφεγγος,

πρωτοφορώ αναδοσμένων φως

στις ερημιές της αιωνιότητας

για μια ζωή φευγάτη…

 

Ιδού, το πεπρωμένο εντύθηκε

λευκά τ’ ουρανού κατάρτια.

Ω! το μαύρο των ματιών σου έντυσε

την  γύμνια της ψυχής μου,

αναβατή, σαν κλίμακα βαθύπνοη,

αναγαλλιάζετε η άσωτη πνοή μου.

 

Το πεπρωμένο μου,

αγέρωχο εκτάθηκε

σαν μοίρα ξοφλημένη.

Θα κοινωνήσω υψίστου δάκρια,

μακριά απ’ τον κόσμο τούτο,

εσέ να αγαπήσω…

Μα μη μ’ αγγίζεις,

 

 

Π. Φ.Δ. 21/10/2023

 

Εκέκραξα

 

Αγκαλιασμένοι στην εχθρική ερημιά

της ελπίδας ανέβλυζε ακοίμητη

η εγρήγορση του πόθου.

Στο ανέκκλητο τίμημα της κραυγής μου

ζητούσα έλεος, να αναπαυθώ στη δυνατή

των θνητών ευτυχία.

Τι ταπείνωση Θεέ μου!

Στο απρόβλεπτο εκέκραξα…

στου αγνώστου αδικαίωτου

τη δόξα να γίνω φως.

 

Στο λάβρο ηλιοκαμίνι της ζωής

-σαν ταξιδιάρικα πουλιά-

ίσκιους κυνηγούμε.

 

Βραδιάζει και τούτος ο αγέρας

καθορίζει το πεπρωμένο,

αντιχορεύει μ’ ανήκουστη ορμή,

στον όμπρο τ’ ουρανού ψυχές ροδοποτίζει.

Εκέκραξα ειρηνικά στην αγκαλιά τ’ ανέμου

και δείπνησα δροσοβόλο, ολάσπρο περιστέρι,

αρματωμένο έρωτα,

να ξεδιψάσω το πορφυρό εικόνισμα

του πόθου το μεθύσι.

 

 

 

 

 

 

π. Φ.Δ. 15/10/2023

 

 

 

Ελεύθεροι  - καταδικασμένοι

 

Χαραμίσαμε  της νιότης τον έρωτα

σε δειλές ψυχές και ναυαγήσαμε.

Υποδομήσαμε  το φως της χάριτος

στους ουρανούς του χάους,

συλλογικά ελεύθεροι - καταδικασμένοι

ποθήσαμε την βασιλεία των ουρανών.

 

Ταξιδευτές, αναζητώντας το φως,

χάσαμε την επαφή μας στη ζωή.

Μέσα  στην καθολική θυσία της αγάπης,

στο αγαπώμεν αλλήλους, παγιδευτήκαμε…

Στα υπαρξιακά ολοσώματα αμαυρώσαμε

την εσώτατη διάρθρωση του είναι μας.

 

Παλέψαμε  με υπερκόσμιες σκιές,

πουλήσαμε και αγοράσαμε αξίες.

Φιλάρετοι, σκηνοθετήσαμε επαίνους ,

κρατήσαμε στους ώμους μας

-ασμένως- του έαρος τη χάρη

ένα «πόλεμο» για να κερδίσουμε!

 

Λάθη

 

Έντυσα με ανείπωτο φως το είναι μου

και ταξιδεύει αμφίρροπα,

χωρίς να ξέρω το «γιατί;»

σε ηλιόλουστες, λησμονημένες εποχές.

 

Αδαμαντοκόλλητα πετράδια τα λάθη,

ματώνουν στο ολοπόρφυρο

του έρωτος άγγιγμα

την παρθενική μας σάρκα.

 

Λάθη, ταπεινές μου εικόνες,

λευκά περιστέρια που κουρνιάσατε,

_σαν άστεγη αγάπη_

μυστικά και αθόρυβα…

σαν άφωνη δέηση στα βάθη της καρδιάς.

 

Μωρός ονειροπόλος ικέτευσα τα λάθη μου,

να μετακληθεί εντός μου

τ’ έρωτος το φως, κι ας χυθώ ως μύρο

στο λαβωμένο θυμιατήρι της ψυχής.

Πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα,

πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα....