Αχανές ταξίδι,

 Θα ταξιδέψω, σ’ ένα αχανές ταξίδι,
 σε σκοτεινούς ουρανούς
 σε μια εσωτερική συνάντηση
 πριν μου γυρίσει την πλάτη ‘’ο άλλος’’,
 που είναι ο φωτεινός μου εαυτός.
 Για να γνωρίσω τον εαυτό μου
 κάπου, κάπου κλείνω τα μάτια
 και πλησιάζω το Θεό,
 η δίχως όρους αγάπη, η μέχρις εσχάτων ελπίδα,
 αμιγώς εραστής!
 Γράφω τους στίχους απ’ την ψυχή μου
 λόγια σιωπής…
 βαθιά ριζωμένα, κάνουνε κύκλους υποταγής.
 Χάρτινα όπλα τα λόγια μου,
 και γω, ένας κλέφτης ονείρων
 γράφοντας, ταξιδεύω για να ασπασθώ το τίποτα.
 Το τίποτα κρύβει τα πάντα, μα εγώ αγαπώ το τίποτα!
 Συνθλίβομαι σε συναισθηματικούς προορισμούς
 και τη γνώση μου πληρώνει η φυγή.
 Τρέχω, και μέσα μου μ’ ακολουθάει ‘’ο άλλος’’,
 το αληθινό μου πιστεύω,
 - το βαθύ μου εγώ -
ελεύθερος δραπέτης της δικής μου φυγής! {…….}

Ταξίδι αναμονής

 Ακυβέρνητα καράβια οι ψυχές μας,
 ζουν τις δικές τους στιγμές.
 Αλέθουν το χρόνο και προσμένουν
 να ιδιωτικοποιηθούν την αιωνιότητα!
 Άγνωστες μεταξύ τους
 σε αιθέριους όρμους
 στα λιμάνια τα’ ουρανού
 ζητούν ν’ αγαπηθούν!
 Στερημένες,
 μοιάζουν πληγωμένα πουλιά,
που ξεμακραίνουν για να σωθούν!
 Άτακτη φυγή.
Ταξιδεύουν στο μηδενικό προορισμό της αρχής!
 Εκμηδένισαν κορμιά που αναπαύτηκαν,
 απογυμνωμένα αγάπης,
 δύσοσμα, μυστήρια…
τις βλέπουν να υψώνονται
 και λιγοστεύει το παρόν.
 Κάποια μέρα και η δική μου ψυχή
 θα ταξιδέψει λαθρεπιβάτης
 σε ακυβέρνητο καράβι…
 Ένα ποίημα ειν’ η ψυχή μου
 και κάπου εκεί,
στα σταυροδρόμια των αιώνων,
 θα μελοποιηθεί!
 Ανυπόμονα, θα στήσει χορό,
 μοναχικό,
όπως και τώρα!

Τα διαμάντια του Μύλου

 Από νωρίς τραβούν το δρόμο για να βρεθώ
 -υπό του φως του φεγγαριού-
 με συναδέλφους,
 ανήσυχοι καλλιτέχνες!
 Έχει μια καθάρια ομοιότητα
 η διαφορετική προσέγγιση
 του καθενός στην τέχνη.
 Πελώριος φύλακας τούτος ο μύλος,
 στις παριές του πλαγιάζει η τέχνη
και η σκιά του,
έρωτας του θανάτου,
τη νανουρίζει!
 Φθηνή διασκέδαση, αντίστροφη
 στην αφηρημένη πληρότητα της τέχνης!
 Παράξενη σύζευξη!
Στα βλέμματά τους, που δεν μιλούν
 μα λένε πολλά,
 εγκαρτερούν το θαυμασμό
 στην σύλληψη φιλόδοξων ονείρων
 που θα γεμίσουν το κενό της τέχνης.
 Στη σκιά του μύλου μοιάζουν χαμόδεντρα
 τούτοι οι καλλιτέχνες,
 παραξενεύουν
 και επαναφέρουν την εμπειρία
 ολοκληρωμένη εντός τους.
 Κι εγώ, οργανικός θεατής,
 μέτοχος του συνόλου,
 αμβλύνω σαν ίσκιος της ζωής
 στην τέχνη του θανάτου…

Υποσχέσεις

 Νιώθω ελεύθερος
 στην προικισμένη αιχμαλωσία
 των υποσχέσεών μου!
 Συνειδητά με κυνηγούν οι σκέψεις μου
 -ως λιγοστές πηγές-
 στην αέναη πορεία της ερήμου!

 Είναι κι αυτές οι σκέψεις
- λαμπρές υποσχέσεις-
στα ξενύχτια του μυαλού μου.
Μπερδεύονται οι σκέψεις
στον καπνό των τσιγάρων
 και κάνουν τους κύκλους κλίμακα,
-σκοτεινά πατήματα-
να ταξιδέψουν
 σε φωτεινούς ουρανούς!
 Ανελέητες νύχτες
 φαιδρές υποσχέσεις
 σε ανεκπλήρωτους προορισμούς.

 Φοβάμαι,
κι ύστερα, αλλάζω τις σκέψεις.
 Απορρίπτω το φόβο και για λίγο σιωπώ,
 το εγώ μου ολισθαίνει
 στο σημείο μηδέν
 υποσχέσεις στιγμής
για μια ζωή διαρκής.
 Και που δίνω υποσχέσεις;
 Σε μένα θαρρώ!
Υποσχέσεις σε μένα που μοιάζουν οδύνες.
Καταλαβαίνω εν τούτοις τι προσδοκώ:
 Να αγαπήσω τον κόσμο,
 στην μοναξιά του να ζω!
 Να εγκαταλείψω εμένα,
για μια υπόσχεση ζω!

Κατατρεγμένος ταξιδευτής

  Έτσι σε βρήκα,
 στην καταδίωξη των ενοχών σου.
 Δραπέτης στην τυραννία του ενστίκτου
ζυγίζοντας στιγμές πριν απ’ το τέρμα.
 Δικαιολογώ τους φόβους σου
 που εξεγείρουν εγκατάλειψη.
Ω, κατατρεγμένε μου ταξιδευτή!
 Παλεύοντας ολέθριες αποδράσεις
 στην προικισμένη σου παρακμή
νωχελικά στοχεύεις το μηδέν.
 Συλλογικός, ανεπαρκής στο διάβα σου
 βάφεις στον χρόνο σου τις ενοχές.
 Τι παράδοξο κι αυτοί οι ποιητές!
 Ομολογούν ενδόμυχα ότι μπορούν,
 να θεραπεύσουν με τους στίχους τους
 το ηττημένο παρελθόν!
Αποσύρομαι εκτός ποίησης !
Άπατρις, σ’ ένα αντίστροφο αύριο
 στον αδιαφανή κόσμο
της εξορίας των ενοχών μου!
 Έτσι σε βρήκα, έτσι σ’ αφήνω…

ΦΑΓΙΟΥM

 Mετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Μέγα Αλέξανδρο το 332π.χ., πολλοί Έλληνες αλλά και άλλοι λαοί, εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο και παντρευόντουσαν μεταξύ τους, ή με τους γηγενείς Αιγυπτίους, διαμορφώνοντας βαθμιαία μια κοσμοπολίτικη κοινωνία, με έντονο το στοιχείο του συγκρητισμού στις παραδόσεις και τη θρησκεία.
Η αύξηση του πληθυσμού έφτασε στο απόγειό της τον 2ο μ.χ. αιώνα, οπότε και ζωγραφίστηκαν τα πορτραίτα των Φαγιούμ. Με τον όρο πορτραίτα Φαγιούμ εννοείται το σώμα των προσωπογραφιών που φιλοτεχνήθηκαν από τον 1ο έως τον 3ο αιώνα μ.χ. και διασώθηκαν ως την σημερινή εποχή.
Τα πορτραίτα ανακάλυψε πρώτος ο Ιταλός περιηγητής Πιέτρο Ντέλα Βάλλε το 1615. Αυτά τα νεκρικά πορτραίτα, προορισμένα για ταφική χρήση, πήραν το όνομά τους από την όαση Φαγιούμ, στην οποία ανακαλύφθηκαν αρχικά και που βρίσκεται 85 χλμ. Νότια του Καίρου.
 Τα πορτραίτα Φαγιούμ είναι ζωγραφισμένα με την εγκαυστική τεχνική, που δυστυχώς σήμερα δεν γνωρίζουμε τον τρόπο που δουλευόταν, και είναι άριστα διατηρημένα εξαιτίας του ξηρού κλήματος της Αιγυπτιακής ερήμου. Η τεχνική αυτή προέρχεται από την αρχαιοελληνική ζωγραφική παράδοση, που συνεχίστηκε στις πρωτοχριστιανικές εγκαυστικές εικόνες της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά και η μανιέρα των χρωμάτων είναι ο πρόδρομος της σημερινής αγιογραφίας, που με την τεχνική της τέμπερας αντιγράφουμε της εικόνες ή τα πορτραίτα του Φαγιούμ.
Το βλέμμα των Φαγιούμ σου φανερώνει πιο ζωντανοὺς τους πεθαμένους, ποὺ διψούν τη ζωή, από τους ζωντανοὺς που δεν την υποψιάζονται. Σου κάνουν συντροφιά και σου μιλούν εν σιγή οι απόντες. Σε ξυπνούν στη ζωή οι απ αιώνος κεκοιμημένοι.
Οι άνθρωποι των Φαγιούμ, ενώ δεν περιφρονούν την πρόσκαιρη ζωή, προτιμούν και οραματίζονται την αιωνιότητα. Είναι φροντισμένοι στην εμφάνιση, στολισμένοι, καλοχτενισμένοι και συχνά στεφανωμένοι· έτοιμοι για μία ιερή εορτή, που τελικό σκοπό έχει την επιτυχία της αιώνιας ζωής.

Ωρομέδια εμπειρία.

Διψασμένος ταξιδευτής ενός απέραντου σύμπαντος
και απογυμνωμένος της δύναμής μου, έγειρα πίσω…
 Απέναντί μου, το εκκλησάκι του Σωτήρος Χριστού,
 πρόβαλε ως λευκή καμπύλη στα πυρακτωμένα σύννεφα
 του αυγουστιάτικου ουρανού!
Φωτεινοί αστέρες στο σκοτεινό στερέωμα
 ευγνωμονούσαν την ύπαρξή τους στην παρουσία του Ενός.
Η φύση, μέσα σ' όλη τη διακριτικότητα της σιωπής,
 όμοια αποτύπωση πηγαίας δημιουργίας
 μιας καλλιτεχνικής ιδιοφυίας,
 μετείχε της αγιότητος!

 Εκτυφλωμένος από αστείρευτη κατάνυξη,
που μυστικά χαροποίησε την ύπαρξή μου,
 ένοιωσα ελεύθερος στο δικό μου προορισμό.
 Προσκύνησα την εικόνα του Ενός και η καρδία μου
απογυμνώθηκε…
Το λιγοστό φως ενός τρεμάμενου κανδηλιού,
 ως ανταύγεια του ανέσπερου φέγγους,
ακολουθούσε τους χτύπους της καρδιάς μου
και ως μάρτυρας αυθεντικής συνάντησης
 παρήγορης ελπίδας, συνοδοιπορεί φωτιζόμενο
στο σκιερό μονοπάτι της ζωής μου!
Το ταξίδι τώρα αρχίζει…