Λίγη σημασία

 Περνάω δίπλα σου καημένε ανθρωπάκο
 και δεν με κοιτάζεις καν,
 τι αδικία! Ίσως έχουμε τον ίδιο καημό
 κι όμως, με προσπερνάς!
Συχνά με προσέχουν βλέμματα
 που δεν με βλέπουν,
βαδίζουν στη στενή φυλακή
 της ανθρωπότητας
 ψάχνοντας λίγη σημασία,
 μαραίνονται παθητικά
 και κάπου εκεί ξεχνούν να ζήσουν!
 Καταδικάστηκες καημένε ανθρωπάκο
να προσπερνάς το θάνατο
ψάχνοντας τη ζωή,
μα η ζωή είναι αγάπη!
Κι αν η αγάπη κρύβεται
 σε ασήμαντα κορμιά;
 Κι αν θέλω να σου πω πως σ’ αγαπώ
και συ ψάχνεις την αγάπη;
 Με προσπερνάς και δεν μου δίνεις σημασία.
Τι χυδαιότητα!
Βαδίζεις μόνος, κι όμως,
 τον εαυτό σου να προσπεράσεις προσπαθείς.
Θα καρτερώ πίσω να στρέψεις
κι αν την αγάπη ψάχνεις στη φυγή,
 δεν θα τη βρεις…
σε καρτερεί σε βλέμματα
 που δίνουν σημασία!

Μεταναστευτικές ψυχές

 Όπου κι αν γύρεις το βλέμμα σου
 σ’ αυτό το ανατολίτικο νησί
το αγκαλιάζουν μεταναστευτικές ψυχές.
 Είχαν την θάλασσα στην αγκαλιά τους
 και έχουν αλμύρα τα κορμιά τους.
Βρεγμένα κορμιά σε ξένα χώματα
ζητούν ανάπαυση και πάλι φυγή…
Υπέρμετρη μοίρα τους τάζει ελπίδα
 κι οι ενοχές πολλαπλές!

Κρατούν την μνήμη τους
 μέσα στο βλέμμα,
δεν υποφέρουν το βάρος της φυγής,
γιατί η σκέψη τους ταξίδεψε
 με τον αγέρα!
 Κοιτούν μετέωρα-δεν είναι ψέμα.

Μεταναστευτικές ψυχές
 γυρεύουν προορισμούς.
Και μένουν εδώ, σε χώμα υγρό,
 να μετρούν στιγμές,
αναμνήσεις του χτες...
Κάθε βήμα κι ένας ανώριμος στίχος,
 κάθε γωνιά και μια ξεχασμένη αγκαλιά.
 Εκτοπισμένοι στο αύριο ζουν τη στιγμή
 σε λερωμένα λιμάνια και η ζωή τους μισή!

Αχανές ταξίδι,

 Θα ταξιδέψω, σ’ ένα αχανές ταξίδι,
 σε σκοτεινούς ουρανούς
 σε μια εσωτερική συνάντηση
 πριν μου γυρίσει την πλάτη ‘’ο άλλος’’,
 που είναι ο φωτεινός μου εαυτός.
 Για να γνωρίσω τον εαυτό μου
 κάπου, κάπου κλείνω τα μάτια
 και πλησιάζω το Θεό,
 η δίχως όρους αγάπη, η μέχρις εσχάτων ελπίδα,
 αμιγώς εραστής!
 Γράφω τους στίχους απ’ την ψυχή μου
 λόγια σιωπής…
 βαθιά ριζωμένα, κάνουνε κύκλους υποταγής.
 Χάρτινα όπλα τα λόγια μου,
 και γω, ένας κλέφτης ονείρων
 γράφοντας, ταξιδεύω για να ασπασθώ το τίποτα.
 Το τίποτα κρύβει τα πάντα, μα εγώ αγαπώ το τίποτα!
 Συνθλίβομαι σε συναισθηματικούς προορισμούς
 και τη γνώση μου πληρώνει η φυγή.
 Τρέχω, και μέσα μου μ’ ακολουθάει ‘’ο άλλος’’,
 το αληθινό μου πιστεύω,
 - το βαθύ μου εγώ -
ελεύθερος δραπέτης της δικής μου φυγής! {…….}

Ταξίδι αναμονής

 Ακυβέρνητα καράβια οι ψυχές μας,
 ζουν τις δικές τους στιγμές.
 Αλέθουν το χρόνο και προσμένουν
 να ιδιωτικοποιηθούν την αιωνιότητα!
 Άγνωστες μεταξύ τους
 σε αιθέριους όρμους
 στα λιμάνια τα’ ουρανού
 ζητούν ν’ αγαπηθούν!
 Στερημένες,
 μοιάζουν πληγωμένα πουλιά,
που ξεμακραίνουν για να σωθούν!
 Άτακτη φυγή.
Ταξιδεύουν στο μηδενικό προορισμό της αρχής!
 Εκμηδένισαν κορμιά που αναπαύτηκαν,
 απογυμνωμένα αγάπης,
 δύσοσμα, μυστήρια…
τις βλέπουν να υψώνονται
 και λιγοστεύει το παρόν.
 Κάποια μέρα και η δική μου ψυχή
 θα ταξιδέψει λαθρεπιβάτης
 σε ακυβέρνητο καράβι…
 Ένα ποίημα ειν’ η ψυχή μου
 και κάπου εκεί,
στα σταυροδρόμια των αιώνων,
 θα μελοποιηθεί!
 Ανυπόμονα, θα στήσει χορό,
 μοναχικό,
όπως και τώρα!

Τα διαμάντια του Μύλου

 Από νωρίς τραβούν το δρόμο για να βρεθώ
 -υπό του φως του φεγγαριού-
 με συναδέλφους,
 ανήσυχοι καλλιτέχνες!
 Έχει μια καθάρια ομοιότητα
 η διαφορετική προσέγγιση
 του καθενός στην τέχνη.
 Πελώριος φύλακας τούτος ο μύλος,
 στις παριές του πλαγιάζει η τέχνη
και η σκιά του,
έρωτας του θανάτου,
τη νανουρίζει!
 Φθηνή διασκέδαση, αντίστροφη
 στην αφηρημένη πληρότητα της τέχνης!
 Παράξενη σύζευξη!
Στα βλέμματά τους, που δεν μιλούν
 μα λένε πολλά,
 εγκαρτερούν το θαυμασμό
 στην σύλληψη φιλόδοξων ονείρων
 που θα γεμίσουν το κενό της τέχνης.
 Στη σκιά του μύλου μοιάζουν χαμόδεντρα
 τούτοι οι καλλιτέχνες,
 παραξενεύουν
 και επαναφέρουν την εμπειρία
 ολοκληρωμένη εντός τους.
 Κι εγώ, οργανικός θεατής,
 μέτοχος του συνόλου,
 αμβλύνω σαν ίσκιος της ζωής
 στην τέχνη του θανάτου…

Υποσχέσεις

 Νιώθω ελεύθερος
 στην προικισμένη αιχμαλωσία
 των υποσχέσεών μου!
 Συνειδητά με κυνηγούν οι σκέψεις μου
 -ως λιγοστές πηγές-
 στην αέναη πορεία της ερήμου!

 Είναι κι αυτές οι σκέψεις
- λαμπρές υποσχέσεις-
στα ξενύχτια του μυαλού μου.
Μπερδεύονται οι σκέψεις
στον καπνό των τσιγάρων
 και κάνουν τους κύκλους κλίμακα,
-σκοτεινά πατήματα-
να ταξιδέψουν
 σε φωτεινούς ουρανούς!
 Ανελέητες νύχτες
 φαιδρές υποσχέσεις
 σε ανεκπλήρωτους προορισμούς.

 Φοβάμαι,
κι ύστερα, αλλάζω τις σκέψεις.
 Απορρίπτω το φόβο και για λίγο σιωπώ,
 το εγώ μου ολισθαίνει
 στο σημείο μηδέν
 υποσχέσεις στιγμής
για μια ζωή διαρκής.
 Και που δίνω υποσχέσεις;
 Σε μένα θαρρώ!
Υποσχέσεις σε μένα που μοιάζουν οδύνες.
Καταλαβαίνω εν τούτοις τι προσδοκώ:
 Να αγαπήσω τον κόσμο,
 στην μοναξιά του να ζω!
 Να εγκαταλείψω εμένα,
για μια υπόσχεση ζω!

Κατατρεγμένος ταξιδευτής

  Έτσι σε βρήκα,
 στην καταδίωξη των ενοχών σου.
 Δραπέτης στην τυραννία του ενστίκτου
ζυγίζοντας στιγμές πριν απ’ το τέρμα.
 Δικαιολογώ τους φόβους σου
 που εξεγείρουν εγκατάλειψη.
Ω, κατατρεγμένε μου ταξιδευτή!
 Παλεύοντας ολέθριες αποδράσεις
 στην προικισμένη σου παρακμή
νωχελικά στοχεύεις το μηδέν.
 Συλλογικός, ανεπαρκής στο διάβα σου
 βάφεις στον χρόνο σου τις ενοχές.
 Τι παράδοξο κι αυτοί οι ποιητές!
 Ομολογούν ενδόμυχα ότι μπορούν,
 να θεραπεύσουν με τους στίχους τους
 το ηττημένο παρελθόν!
Αποσύρομαι εκτός ποίησης !
Άπατρις, σ’ ένα αντίστροφο αύριο
 στον αδιαφανή κόσμο
της εξορίας των ενοχών μου!
 Έτσι σε βρήκα, έτσι σ’ αφήνω…